Dit is een verhaaltje over lang nadat TTD - The Legend ter ziele was gegaan...
De Ambtenaar
De ambtenaar vond zichzelf heel wat. Dat was hij niet echt, of echt niet... Maar dat maakte niet uit, want zoals wel meer ambtenaren was de ambtenaar al vele, vele jaren geleden op zijn post gekomen. Daar aangeland was zijn voornaamste zorg altijd geweest om ook op die plek te blijven; promotie zat er niet in, want daarvoor ontbrak het hem aan talent, kunde en eigenlijk ook wel een beetje aan ambitie...voor degradatie of ontslag moet een ambtenaar wel heel slecht functioneren of, nog vééél erger; bijvoorbeeld ruzie maken met de Wethouder, wat natuurlijk pas echt een doodzonde is...! De ambtenaar had zichzelf dus toegelegd op het 'likken naar boven' en hij was daarin zeer goed en ervaren geworden, maar echt bevredigend was het natuurlijk niet. Om zichzelf toch een beetje uit te kunnen leven had hij zich ook geoefend in een ander spelletje; het trappen naar 'beneden', of hetgeen hij als 'beneden' ervoer en zag; dat was de veelal goedwillende burger, die te stom was om te zien wie hij moest likken om zijn zaak te bepleiten. Van dat soort burgers waren er veel in het gebied waarin de ambtenaar zich bewoog; dat was het beleidsterrein Sportverenigingen in Den Haag. Vooral de clubs die zich aan de basis van de sportpiramide bevonden, de clubs met veel jeugdige leden, met veel allochtonen en met niet al te veel 'standing' en maatschappelijk hooggeplaatste kaderleden waren van een soort die de ambtenaar graag 'te grazen nam'. Als hij dat namelijk bij zo'n soort club deed dan was de kans klein dat de kaderleden snel de weg wisten te vinden in het hiërarchische oerwoud aan gemeentelijke diensten, laat staan dat ze de weg zouden weten te vinden naar de top van de gemeentelijke politiek, bijvoorbeeld zijn enige baas die er echt toe deed; de Wethouder Sport.
Een Nieuwe Club
Zijn relatie met TTD was een kleine, en op grote afstand, geweest. Sterker nog: hij was nooit en te nimmer bij de club, of een door de club georganiseerde activiteit, aanwezig geweest. Er waren collega's van hem die wel vaak met bestuursleden van de nieuwe basketballclub te maken hadden, hij niet; alleen in vergaderingen waar ontwikkelingen betreffende alle sportverenigingen die bijzondere opdrachten en subsidies van de Gemeente ontvingen kwam de club vaak ter tafel. Nu had de ambtenaar niet zoveel met basketball, eigenlijk met geen enkele sport, maar ja dat was wat lastig voor een ambtenaar op de Dienst Sport. Hij had dus 'geleerd' van enkele sporten 'te houden', dat betrof zonder uitzondering sporten met grote, belangrijke clubs zoals natuurlijk ADO Den Haag en enkele grote Hockey-, Tennis-, Handbal- en Korfbal-verenigingen. Bij dat soort clubs waren de media kind aan huis en ook het bedrijfsleven liep er de deur plat. En er waren natuurlijk bij dat soort clubs veel meer officiële bijeenkomsten waarvoor een belangrijk man zoals de ambtenaar Sport steevast op de genodigdenlijst stond. En dat soort bijeenkomsten waren natuurlijk de 'jus' van het ambtenaar Sport zijn; dan even geen saaie, soms lastige vergaderingen en geen vervelend bureauwerk waar je jezelf als ambtenaar door de wegkruipende uren moet worstelen. Integendeel: ontvangsten waar je als ambtenaar Sport 'echt' belangrijk kan zijn, waar de mensen je met beleefdheid en ontzag bejegenen en dat onder het genot van een hapje en drankje, dat waren de gelegenheden waar de ambtenaar voor- en opleefde. Die recepties waren zijn bron van energie. Af en toe een grote wedstrijd waar 'tout-le-monde' aanwezig was, in een vol stadion of een volle sporthal. Zo'n wedstrijd was natuurlijk goed door te komen, temeer daar het altijd avonden of weekenden betreft; de uren die hij daar besteedde mocht hij tijdens de werkweek ook nog eens dubbel verrekenen met vrije tijd...
Maar de 'Team Ten Dreamers' boden hem niets van dit alles. De club had niet eens een clubhuis waar belangrijke mensen gefêteerd werden, er was gewoon niets te halen! En daar moest hij dan veel van zijn kostbare energie en tijd aan besteden in vergaderingen en met alle papierwerk dat er kwam kijken bij het verstrekken van de steeds maar weer bijzondere activiteiten waarvoor zijn collega's en baas dat clubje wilden steunen of opdrachten geven. Dat clubhuis, ja dat dreigde er even wel te komen: er lagen plannen voor een grote, dure ruimte in het Centrum van de stad. De club zou er samen met allerlei organisaties van buiten de sport gaan werken aan een soort zoete inval waar zeven dagen per week, tot wel 16 uur per dag allerlei activiteiten gaan organiseren. Was dat doorgegaan dan was de club snel een factor van belang geworden voor meerdere diensten zoals (ook) Onderwijs en Welzijn, misschien zelfs wel voor de machtige Dienst Stedelijke Ontwikkelingen. De ambtenaar had dat plan dus helemaal niet zien zitten. Gelukkig was er niet veel voor nodig geweest om het plan dusdanig te traineren, dat het zolang op de plank was blijven liggen tot de collega die echt voor TTD werkte vertrok bij de Gemeente. Daarna was het plan snel in 'het ronde archief' te werken geweest, die kans had hij zich niet laten ontgaan! Samen met zijn vriend bij de afdeling Onroerend Goed, met wie hij het altijd goed vinden kon, had hij slechts enkele keren hoeven te praten voordat die met een lijstje bezwaren in een vergadering waar het plan werd besproken een flinke stok in het wiel kon steken. De directeuren van de betreffende Diensten waren verbaasd over de opeens rijzende bezwaren en vonden het verstandig de besluitvorming over dit onderwerp nog maar 'even' uit te stellen. Toen de ambtenaar dát hoorde wist hij genoeg: 'het zou nooit wat worden met dat clubhuis!'. The Legend TTD ondertussen, groeide tegen de klippen op: binnen twee jaar groeide de club van 30 tot meer dan 130 leden. Een clubhuis waar de leden elkaar konden treffen, waar het bestuur kon vergaderen en waar het secretariaat met leden kon afspreken om allerlei zaken goed te regelen...dat kwam er dus nu niet. Nooit niet trouwens; het clubhuis kwam er nooit meer...
Middenspel
De club TTD wist zich wonderbaarlijk goed en sterk te ontwikkelen: binnen vier jaar na oprichting had de vereniging meer dan 200 (vooral jonge en allochtone) leden en de club bediende ook nog eens zo'n 150 los-vaste leden met innovatieve concepten. Meestal ging dit soort clubs snel ten onder; allochtone ouders wilden niet actief worden als vrijwilliger, er kwamen contributie-betalingsproblemen, de zaalhuurkosten liepen zo hoog op dat ze onbetaalbaar werden, er heerste kadertekort, en zo waren er nog veel andere factoren die clubs meestal snel de nek om draaiden. Maar zo ging het niet met TTD! De ambtenaar pijnigde zijn verstand hoe dit irritante clubje het toch iedere keer weer voor elkaar kreeg: rekeningen werden op tijd betaald, er waren weinig strubbelingen tussen club en ambtelijke Diensten, de naam en faam van TTD als interessant platform voor allerlei samenwerking groeide en bij deze club werden (in tegenstelling tot meestal het geval was) vaak allochtone ouders wel actief. Bovendien was de ambtelijke pleitbezorger van TTD, een collega ambtenaar, nog steeds succesvol in het aanboren van allerlei geldpotjes, veelal niet eens afkomstig van de Dienst Sport. Dit was de ambtenaar een doorn in het oog: Hij was de man die ging over geldstromen die naar de sport gingen! Zijn al bestaande irritatie nog grote vormen aan; het werd hem een dagelijkse ergernis. Daarom zette hij zijn poot steeds vaker dwars als er iets geregeld moest worden. Hij wierp in vergaderingen procedurele belemmeringen op, haalde de stofkam door verantwoordingen en stuurde regelmatig voorstellen terug met (onoverkomelijke) kanttekeningen. Kortom, hij gooide steeds meer zand tussen de raderen. De Team Ten Dreamers merkten daar nog niet zo heel veel van, alleen ging alles sluipenderwijs steeds trager en moeizamer. Daar waar de eerste jaren steeds weer snel zaken met de gemeente konden worden gedaan, ging alles langzaam maar zeker steeds stroever. Dit was zeker het geval bij het grote, strukturele 'Masterplan Basketball' dat in 1998 door Wethouder John Luyten op stapel was gezet. Dit project zou alle activiteiten van de vereniging TTD structureel gaan ondersteunen en bovendien veel nieuwe ontwikkelingen in gang zetten die het hele Haagse Basketball ten goede zouden gaan komen. De ambtenaar wachtte rustig zijn kans af, want hij wist: 'er komt een nieuwe Wethouder', en dan geldt altijd 'nieuwe ronde, nieuwe kansen'. Hij kreeg gelijk! De Dreamers wisten echter nog van niets en bouwden lustig door aan een schitterende, bijzondere club. Zij wisten (nog) niet van het bestaan van de ambtenaar...
Het Einde van TTD
De ambtenaar verbaasde zich. Er waren eerder club(-jes) geweest die 'anders' waren, clubs die aan de weg timmerden en allerlei nieuwe dingen wilden. Clubs met bestuurders die de weg binnen het Stadhuis verbazend snel wisten te vinden en met allerlei mooie plannen collega ambtenaren snel enthousiast wisten te maken. Zo ook TTD. Toch was deze club anders; andere clubs leerden al dat jeugdig enthousiasme snel af wanneer de ambtenaar, of andere ambtenaren van zijn soort, links of rechts wat sabotage acties uitvoerden. De mooie nieuwe plannen liepen dan al snel dood, de bestuurders werden moe en gefrustreerd van de trage voortgang en haakten af of in ieder geval leerden ze het wel af steeds maar weer volhardend aan te kloppen bij de Gemeente. Zo niet bij de 'Dreamers'. Dit clubje ging maar door! Toen collega C.S. de Dienst verliet, ook al murw van alle gebrek aan medewerking en slagvaardigheid in het ambtelijk circuit, en daarmee de grote pleitbezorger van de multiculturele basketballers wegviel, op dat moment had hij gedacht dat het snel 'over' zou zijn voor TTD. Maar dat gebeurde niet! Toch wist hij dat het slechts uitstel zou betekenen voor de club; zonder het tegenwicht van de vertrokken collega, die alles wist over de gang van zaken binnen de club, had hij nog wel wat pijlen op zijn boog om de club in het hart te treffen. En die pijlen zette hij één voor één in, wetende dat het afknijpen van de diverse subsidies uiteindelijk het lot van de club zouden bezegelen. Rustig werkte hij aan zijn 'project'. Een jaar later dacht hij de strijd definitief gewonnen te hebben. Hij vond bij de evaluatie van oude projecten een post waar TTD, zijns inziens tenminste, in gebreke was gebleven bij de verantwoording. Hij wist dat het woord 'fraude' in dit soort situaties wonderen deed, maar hij stelde het nog even uit die term in de strijd te werpen. Eerst begon hij met de grond onder de voeten van de voorzitter gloeiend heet op te stoken; hij gebruikte een procedure om 'niet goed verantwoorde subsidies terug te eisen'. Hij wist best dat het bedrag waar het om ging formeel helemaal geen subsidie was, het ging om een uitgevoerde opdracht door TTD voor de Gemeente, maar dat varkentje zou hij wel weten te wassen... Twee jaar later was de ambtenaar verbaasder dan ooit; TTD leefde nog steeds ondanks het feit dat hij die twee jaar allerlei obstructie had gepleegd en ondanks dat alle subsidies waren stopgezet. Maar hij had nog een troef: hij wist het zo te manoeuvreren dat een oude bekende van hem, met wie hij nog wat anders te vereffenen had, door de Dienst Sport als verenigingsmanager bij de club werd gedetacheerd. Die man zou wel snel korte metten maken met het zittende bestuur, waarna de club kon worden omgevormd tot een betekenisloos clubje dat zichzelf wel de das zou omdoen. Helaas doorzag het bestuur het spelletje en was zijn makker weggestuurd. Het werd tijd zijn laatste troef uit te spelen en dat deed hij dus ook. TTD had inmiddels een innige, verstrekkende samenwerking met grote VO-scholen. Deze scholen vielen onder het bestuur van de gemeente, Dienst Onderwijs maar hadden wel zelf de mogelijkheid om geld te investeren in samenwerking met andere organisaties. Wat deze scholen zich niet konden veroorloven was in zee te gaan met clubs waar zaken gebeurden die het daglicht niet konden velen. De ambtenaar gebruikte zijn invloed om overal twijfel te zaaien over TTD: bij de Dienst Onderwijs, bij de directie van de school, eigenlijk bij iedereen die ook maar in de verste verte iets met de club te maken had. Bovendien gooide hij het op een akkoordje met een andere Basketballclub die op een hoger niveau speelde, het was dan weliswaar geen Haagse vereniging, maar het was een kleine moeite schooldirectie en Dienst Onderwijs wijs te maken dat men veel beter af zou zijn met die andere club. Al deze manipulaties waren het TTD-bestuur uiteindelijk te machtig. Toch gaf men nog steeds niet op; het was een hele week behoorlijk onrustig in juni 2001! De club organiseerde een demonstratieve tocht van de Sporthal de Houtzagerij naar het Stadhuis. De kranten doken erop, de Gemeenteraad stelde lastige vragen. Maar de ambtenaar wist dat het 'probleem TTD' op een oor na gevild was: het Zomerreces kwam eraan en iedereen ging op vakantie. Even traineren was voldoende om de kwestie over de zomer te tillen, en die tijd had de vereniging niet meer. De ambtenaar was tevreden; het ging zlefs beter dan hij had gedacht omdat de club in de zomer besliste dat het echt niet langer kon en stopte met al haar activiteiten. Het had (veel) langer geduurd dan hij ooit had gedacht. Maar het einde van de club kwam uiteindelijk toch nog onverwacht snel.
Epiloog
Het was alweer drie jaar geleden dat de ambtenaar de piek van zijn verwoestende werk wat TTD betreft had gehad. De meeste mensen waren de club allang vergeten. Zo niet de jonge leden van de club en hun ouders; zij misten de club nog bijna elke dag. Sommigen hadden het geprobeerd bij andere clubs, maar het grootste deel van die 'durfals' was daar inmiddels alweer afgehaakt; ze konden er niet aarden, ze voelden zich er gewoon niet echt 'thuis'...niet zo thuis als het bij hun oude en Legendarische clubje TTD wel het geval was geweest; het leek net alsof basketball bij die andere clubs gewoon niet zo leuk was als in die goede oude tijd toen de Dreamers nog vier of vijf keer per week de deuren open hadden en je er gewoon naar binnen kon lopen als je daar zin in had. Er waren ook andere mensen die het zeer betreurden dat TTD niet meer bestond. Dat soort mensen, het waren er best veel, zaten overal verspreid: bij NGO's (dat is de afkorting voor Non-Gouvernementele-Organisaties) die in TTD -een plek, en een groep mensen- hadden zien ontstaan waar zij heel veel mee konden doen, ze zaten ook op scholen (en in buurthuizen) die meer wilden dan alleen maar een plek zijn waar kinderen lessen konden volgen -zij konden hun jongelingen altijd naar TTD sturen en konden altijd bij de club terecht als ze iets speciaals nodig hadden op basketball-gebied-, ach, eigenlijk zaten er dat soort mensen op vele plaatsen in clubs, scholen, bedrijven, NGO's, bonden, en nog op veel meer plaatsen. Maar gelukkig waren het steeds eenlingen, of hooguit enkele mensen op elk van die plaatsen waar zulke mensen te vinden waren. Voor een sterk netwerk van dat soort mensen hoefde de ambtenaar niet echt bang te zijn, en voor een losse eenling al helemaal niet; niemand maakte hem wat, want de basketballclub had nu eenmaal slechts acht jaar bestaan en dat was nu alweer drie jaar geleden. De ambtenaar voelde zich dus sterker dan ooit tevoren, hij liep geen enkel risico om nu weer eens te doen waar hij zich echt groot en machtig van ging voelen: eens luid en duidelijk laten horen hoe machtig hij wel niet was. Want het gebrek aan gelegenheid om zich op dat gebied te manifesteren, dat knaagde wel een beetje aan het zelfbeeld van de ambtenaar...hij moest meestal zo voorzichtig zijn om geen slapende honden wakker te maken, om zijn 'machtspositie' niet te ondermijnen door teveel vijanden te maken, dat hij slechts af en toe aan mensen kon laten weten hoeveel macht hij eigenlijk wel niet had! Maar nu was er eens een mooie gelegenheid; hij was in gesprek met een buurtwerker uit één van de buurten waar TTD sterk aanwezig was geweest. De man waar hij mee in gesprek was had nooit wat met TTD te maken gehad, maar hij kende de naam Team Ten Dreamers wel; hij zei "die naam die hoor ik weleens, hoe zit dat eigenlijk met die club?" De ambtenaar zag zijn kans schoon en hij zei: "o ja, die club; nou die heb ik persoonlijk de nek om gedraaid!". Zijn gesprekspartner, die 'The Legend' best wel goed gekend had en er veel goede ervaringen mee had gehad, dacht het er het zijne van; "wat bezielt die man? Waarom gaat hij er in hemelsnaam prat op zo'n mooie nieuwe club kapot te gemaakt te hebben?". De ambtenaar merkte niets van de reserve bij zijn gesprekspartner, hij ging nog even door met het in geuren en kleuren vertellen hoe groot de hekel wel niet was geweest die hij had aan het eigenzinnige en creatieve clubje mensen dat zo snel groot was geworden. Gelukkig had hij kunnen voorkomen dat de grote bedragen die klaarstonden voor veel meer activiteiten van TTD en de eraan gelieerde Stichting ook echt daadwerkelijk naar de club zouden zijn gaan stromen. 'Gelukkig' had hij die geldstroom nog af kunnen snijden voor de geldkraan open was gegaan. Het had na dat moment niet heel lang meer geduurd; twee jaar slechts en de club was ter ziele gegaan. Hij gloeide nog een beetje na van zelfvoldaanheid; 'jazeker, nobody fucks with me...hij was ambtenaar en hij dééd er wel degelijk toe!'
Niet veel later was het gesprek afgelopen, het was immers al half vier; hij nam afscheid van de buurtwerker die een beetje moeite had de ambtenaar van harte de hand te schudden ten afscheid. De ambtenaar pakte zijn jas, liep de deur uit en stapte een paar honderd meter verder op de tram naar huis: het was een mooie dag geweest voor hem.
