donderdag 29 april 2010

TEAM TEN DREAMERS THE HAGUE / LANG GELEDEN / TROTS! - Maandag 4 Mei, wat was ik trots en ontroerd!

Het is weer 4 Mei, dus vliegen de spotjes ons om de oren waarin wij worden aangezet tot 'respect' voor de twee minuten stilte op Nationale dodenherdenking. Ik kan me niet goed herinneren of dat soort spotjes 'vroeger' ook werden uitgezonden, en met vroeger bedoel ik dan voor het moment waarop, zoals vaak, 'de Marokkanen' (en dan vooral de jongeren onder hen) eropaan begonnen gekeken te worden omdat er op dat moment enkele 'etterbakjes' ergens met rouwkransen van Dodenherdenking meenden te moeten gaan voetballen.

Het gebeurde niet zo vaak, maar na jaren waarop Dodenherdenking altijd op andere dagen viel dan op één van onze trainingsavonden, was het dan zover: hij zou samenvallen met onze drukste, en meest massale trainingsavond, de maandagavond in Sporthal de Houtzagerij. Natuurlijk bespraken wij binnen ons kleine bestuur wat we die avond zouden doen. Niet trainen was geen optie, dus moesten we op een of andere wijze de twee minuten stilte inpassen in de avond. De vraag was natuurlijk of al die jonge allochtonen, uit alle windstreken afkomstig die twee minuten stilte goed op zouden pakken, of ze allemaal zouden begrijpen waarvoor die twee minuten staan en of ze een pauze zouden accepteren. Het was niet altijd gemakkelijk om de 80-90 aanwezigen op een bepaald moment iets te laten doen wat afweek van waarvoor ze kwamen (meestal: gewoon lekker ballen).

Met de coaches die om 8 uur hun training aan het afwerken waren was afgesproken dat ze de training stil zouden leggen zodra daartoe centraal het teken gegeven zou worden. Zij hielden daarmee rekening in de opzet van hun training. Bij de Instuif was geen trainer die daarvoor kun zorgen, dat was dus even spannend.

Tegen acht uur gaven Jan en ik gezamenlijk het sein: een lange harde fluittoon met daarna met volle kracht de boodschap "Acht uur, twee minuten stilte voor Dodenherdenking!". Iedereen kwam tot stilstand, ballen werden weggelegd, de meesten zochten een plekje om te zitten, een bank of gewoon op de grond. Anderen bleven staan. Maar er was meteen rust en al snel een voor deze plaats en tijd ongewone diepe stilte. Niemand maakte ook maar het kleinste geluid, het was niet anders dan een Dodenherdenking bij welk monument dan ook. De hele hal verstilde en het was indrukwekkend!

Tijdens de twee minuten kwam de ontroering bij mij binnen: wat was ik trots op 'onze jongeren'!. Ik dacht ook: zie je wel, geen centje pijn! Als je respect geeft, dan komt dat meestal ook gewoon terug! In onze groep zaten allochtonen van 'iedere soort', er waren ook Marokkanen bij, Turken, Antillianen, Surinamers, Afrikanen; je kon het (bij wijze van spreke) zo gek niet bedenken of ze waren erbij, velen van hen ook niet in Nederland geboren en/of opgegroeid. Maar het respect was er gewoon, en het werd een mooie en bijzondere ervaring; ik denk voor (bijna) iedereen...

AART DEKKER 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten